اثرات ضد دردی پی پرین فلفل سیاه و نقش آن در رفتار پرش (jumping) ناشی از نالوکسان در موش های وابسته به مرفین

سابقه و هدف: فلفل سیاه از قدیم به عنوان مسکن درد مورد استفاده قرار می گرفت. در این مطالعه، اثرات ضد دردی پی پرین (piperine) که یکی از مواد موجود در فلفل سیاه است و نیز نقش آن در رفتار پرش (jumping) ناشی از نالوکسان در موش های وابسته به مرفین مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی روی موش های سوری که به گروه های کنترل و مورد (دریافت کننده دارو) تقسیم بندی شدند، انجام گردید، برای اندازه گیری درد از تست tail-flick استفاده شد و نیز برای ایجاد وابستگی، از مرفین (با کمک روش مارشال) استفاده گردید. در این روش برای ایجاد وابستگی از دوزهای فزاینده مرفین طی سه روز استفاده گردید. برای بررسی شدت وابستگی از شمارش تعداد پرش ها (روش jumping) در اثر تزریق نالوکسان (5 دقیقه قبل از تزریق داروهای تحت آزمایش) استفاده شد. یافته ها: دوزهای مختلف پی پرین (25، 50 و 75 میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن) به تنهایی اثر قابل توجهی در تحمل به درد نداشته است، ولی دوزهای همراه پی پرین (25، 50 و 75 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) با مرفین (10 میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن) اثرات قابل مقایسه ای با نتایج حاصل از مرفین به تنهایی (10 میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن) نشان می دهد. تعداد پرش ها در موش های وابسته به مرفین دریافت کننده پی پرین (در هر 3 دوز)، بعد از تزریق نالوکسان با موش های گروه شاهد تفاوت معنی دار داشت (p<0.001 برای دوز 25 و p<0.008 برای دوز 50 و p<0.0001 برای دوز 75 میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن). زمان تاخیر در رخداد پرش (jumping) در موش های وابسته به مرفین که دوزهای مختلف پی پرین دریافت کرده بودند نیز با موش های گروه شاهد در دوزهای 50 (p<0.001) و 75 (p<0.05) میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن تفاوت معنی دار داشت. نتیجه گیری: پی پرین به همراه مرفین اثرات قابل مقایسه ای با نتایج حاصل از مرفین به تنهایی روی درد خواهد داشت. علاوه بر این پی پرین قادر است شدت وابستگی به مرفین را در موش های سوری تحت تاثیر قرار دهد.